Beth Smith en Jillian Moreno wonen ongeveer 30 minuten van elkaar vandaan en brengen veel tijd door met spinnen, wisselen ideeën uit en moedigen elkaar aan. De laatste tijd is het weven steeds meer in hun gedachten geslopen. "Zou het niet leuk zijn," zeiden ze, "om een project te doen waarbij we ons garen spinnen en weven en kijken wat er gebeurt?" "Ja!" zeiden ze, "dat klinkt als een geweldig plan." Dat dachten wij ook. Tot het einde van het jaar zullen ze op de Schacht Spindle-blog berichten plaatsen over hun reis met handgesponnen garen op een rigid heddle-weefgetouw.
Beth
Deze week heb ik mijn doek van het weefgetouw gehaald en afgemaakt.
Ik leerde iets wat ik al wist, maar wat ik zelf moest ervaren. Weven op een rigid heddle weefgetouw kost wat tijd als je veel yardage maakt met fijn garen; het vloerweefgetouw is veel sneller. Waarschijnlijk 3 keer sneller. Dat is inclusief winden, rijgen en weven. Dit hele weefproces kostte me in totaal ongeveer 5 weken - exclusief het spinnen, wat ongeveer een week was voor de volledige 4.000 yards. Dat omvat meerdere dagen waarop ik meer dan 6 uur per dag weefde. Dus als je overweegt om een project als dit te doen, plan dan een goede 3 maanden van focus van begin tot eind. Het rigid heddle weefgetouw is echter een prima alternatief voor een vloerweefgetouw als je er geen ruimte of budget voor hebt. Mijn zelfkanten zijn redelijk gelijkmatig, de spanning was goed en de stof is prachtig geworden.
Toen ik aan het einde was gekomen – daar waar de schering niet meer door kon en je de schietspoel niet meer door de schuur kon krijgen – knipte ik de stof af en legde hem op de naaimachine, zodat ik de randen kon zigzaggen en de draden niet zouden rafelen in de wasmachine.
Nadat ik de uiteinden van de stof had genaaid, ging ik terug naar mijn comfortabele stoel om alle uiteinden vast te naaien die vastgezet moesten worden of om gaten te repareren die waren ontstaan door het vastzetten van gebroken draden. Er braken maar 3 draden tijdens het weven. Tijdens het weven repareerde ik deze met een knoop aan de gebroken draad en het uiteinde van het nieuwe garen dat ik om een t-pin wikkelde. Gebroken draden maakten me vroeger doodsbang, maar ik word er nu behoorlijk goed in. Met de stof van het weefgetouw, gebruikte ik een scherpe stopnaald en weefde ik de uiteinden gewoon ongeveer een inch in. Ik liet de uiteinden daar hangen totdat de stof klaar was. Op dit punt knipte ik alle draden af, gelijk met het oppervlak van de stof.
Ik ging naar de (bovenlader) wasmachine. Ik vulde hem met HEET water en een klein beetje zeep. Voor dit soort stof gebruik ik graag Soak wash omdat de stof niet gespoeld hoeft te worden -- en omdat het makkelijk is. Ik liet de stof minstens 15 minuten weken en zette daarna de agitatie aan gedurende 5 minuten. Daarna controleerde ik de stof om er zeker van te zijn dat de stof samenhangend was. Alles zag er goed uit, dus ik centrifugeerde het in de wasmachine. Vervolgens deed ik de stof in de droger, dit keer gedurende 10 minuten.
Ik haalde de nog vochtige stof uit de droger en daarna gebruikte ik het strijkijzer en perste het onder een doek op de hoogste stand. Zo verdwijnen alle kreukels en vouwen. Je wilt niet dat de kreukels erin drogen, anders zit je er volgens Sara Lamb voor altijd aan vast.
Nadat ik het had gestreken, hing ik de stof over een kleerhanger en liet het de rest van de tijd drogen.
Ik ga het nu allemaal in stukken hakken en er een rok van maken. Blijf kijken!
Jillian
Ik heb deze week mijn doek afgemaakt. Het had eigenlijk niet zo lang moeten duren, maar ik bleef andere projecten inplannen. Om het af te maken ging ik voor de tv zitten en keek ik naar geselecteerde afleveringen van het eerste seizoen van Outlander. Misschien droomde ik ervan om een tartan te weven. Misschien dacht ik ook aan andere, minder weefachtige dingen.
Ik was dankbaar dat ik de boogstijl van het leggen in inslag al vroeg in mijn weefpraktijk had ontdekt. Elke keer dat ik merkte dat mijn selvedge-randen naar binnen trokken, voegde ik meer boog toe aan mijn inslag en ze werden meteen gladgestreken.
Het eerste wat me opviel toen ik mijn doek van het weefgetouw haalde...nou ja, nadat ik de doek boven mijn hoofd had gezwaaid en een klein overwinningsdansje had gedaan... was dat ik heel wat draden mis als ik weef.
Ik heb even gekeken in Liz Gipson's Weaving Made Easy en vond een makkelijke oplossing. Gebruik wat bijpassende inslaggaren en volg een paar centimeter in beide richtingen het pad van de inslagdraad met de skip, ernaast en werk de juiste onder of over op de foutplek.
Ik heb wat correcties gedaan boven en wat onder de thread met de fout en het leek geen verschil te maken aan welke kant ik de correctie deed. Ik kon de dubbele threads zien, maar het hielp echt om de overgeslagen thread terug te trekken.
Omdat ik het uiteinde van mijn doek aan elkaar ga naaien om een mobius te maken, heb ik een rechte lijn dicht bij beide uiteinden gestikt met mijn naaimachine. Ik wilde een zigzagsteek gebruiken, maar mijn machine had andere ideeën en naaide gewoon recht terwijl hij oververhit raakte. Hij kostte $ 20 op een garage sale ongeveer zes jaar geleden, ik ben blij dat hij deze laatste twee gestikte lijnen heeft overleefd! Misschien brengt de Kerstman me een nieuwe naaimachine.
Nadat ik mijn randen had gestikt, maakte ik mijn doek af. Dat is een simpele zin, maar het zorgde voor zoveel spanning in mijn kleine makershart. Ik spinde het garen en weefde deze doek, en ik was me er volledig van bewust dat ik het helemaal kon verpesten bij de afwerking. Moest ik het afmaken in de gootsteen of in de wasmachine? Ik had het idee dat ik het in de gootsteen wilde afmaken met een warmwaterbad. Ik wilde dat de draden een beetje naar binnen zouden trekken, voor de meeste draperie, en ik dacht dat een machine, zelfs op een delicate cyclus, meer zou doen dan dat.
Ik deed eerst een experiment. Ik pakte mijn oefenweefwerk, dat ik weefde met superwash merinogaren, en deed het in de wasmachine op delicate en lage droogstand in de droger. Ik ben geen grote fan van superwashgaren. Ik denk dat het slap aanvoelt en niet helemaal goed, alsof het leven eruit is gestript. Mijn geweven doek kwam er prima uit - niet te stijf en echt pluizig.
De pony die ik aan de uiteinden vastmaakte was een ander verhaal. Weet je nog, de marmot die onder mijn terras leeft? Mijn pony zag eruit alsof hij speciale Outlander-geïnspireerde speeltijd had met mijn pony.
Omdat het garen superwash was, kwamen de uiteinden helemaal los en rafelden. Mijn oorspronkelijke idee om een zachte afwerking te geven aan mijn handgesponnen doek, werd gelijmd.
Ik heb mijn doek 30 minuten in heet kraanwater met een druppel SOAK Wash geweekt. Ik heb hem in een handdoek gerold en bij mijn open haard gehangen om te drogen. Nu kan ik niet stoppen met aaien. Hij is soepel en Blue Faced Leicester zijdezacht. De schering en inslag zijn iets naar binnen getrokken en de garens zijn opgezwollen. Het resultaat is spectaculair, beter dan ik had gehoopt. U kunt het bovenaan deze pagina bekijken.
Het spel van de kleur is nog iets dat verder ging dan mijn plan, namelijk om het tegen de muur te gooien en te kijken wat blijft plakken. De twee kleurencombinaties die ik koos, werkten heel goed samen. De schering was voornamelijk rood met wat oranje en de inslag liep tussen een saliegroen, oranje en donkerblauwgroen. Ik vind het heel leuk dat ik de kleurveranderingen in de inslag kan zien. Ik voel al een heleboel kleurexperimenten in mijn hoofd opkomen.
De doek die ik maakte, doorstond ook mijn favoriete test: die waarbij ik hem op mijn eettafel laat liggen en kijk hoeveel mensen hem aanraken en er commentaar op geven. Veel mensen raakten hem aan. Zelfs mijn man, die meestal allergisch is voor wol, raakte hem aan. Andere mensen streelden hem, knepen hem, gooiden hem om hun nek en kirden er over het algemeen over.
Ik kan niet wachten om deze omslagdoek in elkaar te zetten. Er zal met de hand gestikt worden en misschien zelfs wat geborduurd, maar dat is voor de volgende keer!