Door Benjamin Krudwig
Afgelopen augustus gingen mijn vrouw en ik voor onze huwelijksreis naar New Mexico, waar we in Taos en Santa Fe verbleven. In Taos verbleven we in een rustig vakantiehuis op een alpacaboerderij. Na een paar dagen rust en ontspanning reisden we naar Santa Fe voor meer kunst en entertainment. Zoveel van de cultuur in het "Land of Enchantment" draaide om vezels: vezelboerderijen waren aan elke landweg, weefateliers waren om de hoek en tapijten die door de lokale bevolking waren geweven, hingen aan de muren en in etalages. De musea stonden vol met antieke textielsoorten, wat me eraan herinnerde dat al dit werk werd (en nog steeds wordt) gedaan met behulp van eenvoudige gereedschappen. Al deze textuur in de dieren, het landschap en de cultuur maakten me enthousiast over mijn creativiteit!
Tijdens een van onze dagtrips naar Ojo Caliente werden we omringd door vele verbluffende handgeweven wandkleden, modern van kleur en met een minimalistische uitstraling. Elk stuk had een prachtige ombre inslag, onderbroken door dunne horizontale lijnen van zwart. Het kostte me al mijn zelfbeheersing om er geen mee naar huis te nemen. Deze specifieke werken waren buitengewoon inspirerend en vulden mijn hoofd met ideeën voor mijn eigen wandkleed.
Terug in Boulder kon ik niet wachten om weer te gaan weven. Zodra ik kon, pakte ik mijn 15" Cricket Loom en begon te spelen. Ik had onlangs Navajo wat zelfstrepend garen getwijnd dat afwisselde tussen donkerbruin en felgeel. (Kijk in de toekomst voor een spintutorial.) Ik besloot dit in de schering te gebruiken.
Voor de inslag gebruikte ik een gemengde handgesponnen stof met dezelfde twee gekleurde vezels samen gekaard. Dit project gaf me de mogelijkheid om garen te gebruiken dat niet geschikt was om direct op de huid te dragen, maar nog steeds een geweldige kleur en diepte had.
Ik heb de volledige breedte van het weefgetouw in een 10-dent riet geschept. Mijn scheringlengte was ongeveer 5 voet.
Omdat de strepen in het garen gesponnen waren, kwamen ze automatisch in de schering terecht tijdens het directe scheringproces. Nadat ik het uiteinde had gezoomd, begon ik te weven met donkerbruin handgesponnen garen, weefde ongeveer een voet en schakelde toen over op mijn gemengde garen waarmee ik nog een paar centimeter weefde.
Om een open streep in het midden van het weven te creëren, vlechtte ik drie bundels van vier kettingdraden van ongeveer een inch. Dit creëerde vlechten aan beide uiteinden van de lengte. Ik bracht mijn spoel omhoog langs de rand van de vlecht en haalde hem door het midden van de vlecht om het motief vast te zetten (weergegeven door de stok hieronder). Ik herhaalde deze techniek over de breedte van de kettingdraad totdat ik de andere kant bereikte. Na de laatste vlecht trok ik mijn inslaggaren erdoorheen om alles bij elkaar te houden, bracht hem omhoog langs de zijkant en ging verder met weven.
vlechttechniek (getoond op een andere kettingdraad)
Ik bleef weven met mijn gemengde garen tot ik geen garen meer had, en schakelde toen terug naar mijn donkerbruine garen. Ik eindigde het weven met een zoomsteek en vlechtte vervolgens de franjes aan beide uiteinden. Ik viltte de wandhanger lichtjes. Omdat de twee kleuren verschillende soorten wol waren, krimpten ze in verschillende mate. Voor de bovenrand vouwde ik de vlechten dubbel en speldde ze aan de achterkant vast, zodat ik er een deuvel doorheen kon halen om ze op te hangen.
Dit is een vrij vrij stuk. Ik had een basisplan, maar geen duidelijk beeld van hoe het zou worden. Ik vind de onregelmatigheden niet erg en ze voegen zelfs een organische toets toe die ik wel mooi vind. Deze wandhanger zal me altijd aan onze reis naar New Mexico herinneren en me elke keer dat ik ernaar kijk, in vervoering brengen.