Door Kate White
Een paar jaar geleden meldde ik me aan voor het Fiber Project op Feederbrook Farm . Toen ik breide, vroeg ik om mijn wol als roving, met het idee dat ik ooit zou leren spinnen. Ik nam die vacht mee door het hele land en toen ik solliciteerde bij Schacht zei ik: "Nou, ik spin of weef niet, maar ik heb dit schaap in mijn kast..." Schacht is natuurlijk een geweldige plek om te leren spinnen en weven.
De laatste Spinzilla begon ik met het spinnen van een merino zijde roving, die ik trots acht maanden later op een streng zette. In die acht maanden vocht ik tegen garen dat uit elkaar dreef terwijl ik spinde en singles die oplosten tijdens het twijnen. Ik vocht, vocht, vocht tegen het veranderen van mijn krans. Mij was geleerd dat het doel van kransen is om ons spinnewiel aan te passen, in plaats van onze inherente stijl, om de effecten te krijgen die we willen. Ondanks dat ik een goede bron had voor hoge snelheid kransen voor mijn Ladybug , was ik bang om mezelf uit te sluiten van opties. Bovendien had ik het gevoel dat ik net als "normale" mensen moest zijn en in staat moest zijn om te spinnen op mijn gemiddelde snelheid krans.
Knutselen brengt niet altijd het beste in mij naar boven.
Toch heb ik een weefproject in gedachten en onlangs besloot ik dat het tijd was om mijn Shetland van Feederbrook aan te pakken. Op een dag was ik aan het spinnen met Denise en terwijl ze me zag zoeken naar nog een verloren draad in de diepten van mijn spoel, vroeg ze of ik mijn twist had gecontroleerd. Ze liet me zien hoe ik het garen van de spoel kon trekken om te zien hoe het zich gedraagt en om van dat gedrag te leren. Dit veroorzaakte in mij een existentiële crisis met betrekking tot de relatie tussen twist en een goede ply en natuurlijk mijn stijl en vaardigheid.
Kate White, rechts, en Denise Renee Grace draaien rond op het grasveld van Schacht.
Na tien minuten stil spinnen (en stoven) zette ik mijn aandrijfband stilletjes in de kleinste groef van mijn snelle krans – iets wat ik daarvoor absoluut had geweigerd te doen. Opeens begon mijn garen zich te gedragen.
Met genoeg betrouwbare singles voor een sample, ging ik zitten om een 3-ply garen te proberen. Het resultaat was slordig. Mijn singles en mijn project zijn allebei geschikt voor een 3-ply, maar ik nog niet; voor een goede uitvoering heb ik nog wat meer onderzoek en oefening nodig.
handgesponnen garen geweven op het Zoom Loom
Ik noem dit garen “Inflection.” Ten eerste lijkt het een poëtisch, zo niet letterlijk, tegendeel van “deflection.” Leren vereist kwetsbaarheid, een bereidheid om open te staan en te absorberen in plaats van je af te sluiten en af te wenden.
Omgekeerd roept “inflexie” een stem op en herinnert me eraan dat leren niet altijd bedoeld is om informatie te downloaden, maar een proces van relatie en personalisatie. Geen van beide componenten van leren is mijn standaard. Gelukkig heb ik nog een pond en een half wol om mee te werken en van te leren.